ਇੱਕੋ ਹਾਦੀ, ਮਦਦਗਾਰ, ਤੇ ਰਹਿਨੁਮਾ,
ਨਾਮ ਉਸ ਜ਼ਾਤ ਦਾ, ਅਹਮਦੇ ਮੁਸਤਫ਼ਾ ।
ਜ਼ਿਕਰ ਦਿਨ ਰਾਤ ਕਰਨਾਂ, ਨਬੀ ਪਾਕ ਦਾ,
ਰੂਹ ਤੇ ਜਿਸਮ ਨੂੰ ਦੇਣੀ ਜਿਵੇਂ ਗ਼ਿਜ਼ਾ ।
ਕੀਤੀ ਜਦ ਰੱਬ, ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਇਬਤਦਾ,
ਕੀਤੀ ਨਬੀਆਂ ਦੇ ਆਵਣ ਦੀ ਵੀ ਇੰਤਹਾ ।
ਰੱਬ ਦਿੱਤਾ ਮੁਹੰਮਦ ਨੂੰ ਈ ਮਰਤਬਾ,
ਓਸ ਤਾਈਂ ਵਿਖਾ, ਸਿਦਰਾ-ਤੁਲ-ਮੁੰਤਹਾ ।
ਵਿਰਦ ਕੀਤਾ ਏ ਜਿਸ ਨੇਂ ਨਬੀ ਪਾਕ ਦਾ,
ਪਾਸ ਜੱਨਤ ਦਾ, ਫ਼ਿਰ ਓਸ ਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਆ ।
ਕਲਮਾ ਤੱਈਅਬ ਵੀ ਓਦੋਂ, ਮੁਕੰਮਲ ਹੋਇਆ,
ਜਦ ਤੋਂ ਬਣਿਆਂ ਮੁਹੰਮਦ, ਰਸੂਲੇ ਖ਼ੁਦਾ ।
ਯਾਦ ਅਹਿਮਦ 'ਚ ਡੁਲ੍ਹਣ, ਹੈ ਮੇਰੀ ਦੁਆ,
ਹੋਣ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਖ਼ਾਲੀ, ਜੇ ਮੇਰੇ ਤਲਾਅ ।
ਓਹੀ ਮੰਜ਼ਰ, ਨਜ਼ਰ ਸਾਹਮਣੇ ਹੈ ਸਦਾ,
ਜਦ ਮਦੀਨਾ ਮੁਹੰਮਦ ਦਾ, ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ।
ਯਾ ਖ਼ੁਦਾ! ਪੂਰੀ 'ਅਸ਼ਰਫ਼' ਦੀ ਕਰਨਾਂ ਦੁਆ,
ਦੇਕੇ ਦੀਦਾਰ ਅਹਿਮਦ ਦੀ, ਮੈਨੂੰ ਅਤਾ ।
(ਸਿਦਰਾ-ਤੁਲ-ਮੁੰਤਹਾ: ਕੁਰਆਨ ਮੂਜਿਬ ਓਹ ਥਾਂ,
ਜਿਥੇ ਰੱਬ ਨੇ ਨਬੀ ਮੁਹੰਮਦ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਅਪਣੇ ਕੋਲ ਸੱਦਿਆ)
No comments:
Post a Comment