ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਖਾਮੋਸ਼ ਰਹਿਣਾ , ਨ ਮਾਫ਼ੀ ਯੋਗ ਹੈ , ਇਹ ਜੁਰਮ ਭਾਰਾ ,
ਕਿਵੇਂ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਮੈਂ ਤਾਲਾ ਲਗਾਵਾਂ , ਕਿ ਅਪਣੇ ਵਕ਼ਤ ਦਾ ਮੈਂ ਹਾਂ -ਬੁਲਾਰਾ ।
ਅਜੇ ਨਾ ਮਰਮ ਇਸਦਾ ਜਾਣ ਸਕਿਆਂ , ਕਿ ਮਨ ਅਪਣਾ ਨਹੀਂ ਪਹਿਚਾਣ ਸਕਿਆਂ ,
ਕਿਸੇ ਪਲ ਹੋ ਗਿਆ ਪੱਥਰ ਕਦੇ ਜੇ , ਇਹ ਅਗਲੇ ਪਲ ਹੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਪਾਰਾ ।
ਮੈਂ ਅਪਣੇ ਹੌਸਲੇ ਨੂੰ ਪਰਖਣਾ ਹੈ, ਅਜੇ ਤਾਂ ਦੂਰ ਤੀਕਰ ਤੈਰਨਾ ਹੈ ,
ਕਿਨਾਰਾ ਦਿਸ ਰਿਹੈ ਭਾਵੇਂ ਅਹੁ ਸਾਹਵੇਂ , ਕਿਨਾਰੇ ਤੋਂ ਮੈਂ ਕਰ ਲੈਣਾ ਕਿਨਾਰਾ ।
ਹੁਣੇ ਜੋ ਉਡ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਰਸ਼ ਉੱਤੇ , ਅਚਾਨਕ ਡਿਗ ਪਿਆ ਉਹ ਫਰਸ਼ ਉੱਤੇ ,
ਜ਼ਰਾ ਇਕ ਠੇਸ ਕੀ ਲੱਗੀ ਕਿ ਫਟਿਆ , ਬੜਾ ਫੁੱਲਿਆ ਸੀ ਹਉਮੇਂ ਦਾ ਗੁਬਾਰਾ ।
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਨ ਦੇ ਵਿੱਚ ਬੇਚੈਨੀਆਂ ਨੇ , ਬਦਲਦੇ ਨੇ ਸਦਾ ਹਾਲਾਤ ਓਹੀ ,
ਕਿ ਨੀਂਦਰ ਚੈਨ ਦੀ ਸੌਂਦੇ ਨੇ ਜਿਹੜੇ , ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੈਨ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਨਕਾਰਾ ।
ਉਹ ਜਿਸਨੂੰ ਹਾਦਸਾ ਕਹਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਉਹ ਉਸਦੇ ਵਾਸਤੇ ਵਰਦਾਨ ਹੋਇਐ ,
ਉਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਰੀਂ ਖੜੋਤਾ , ਜਦੋਂ ਦਾ ਖੁੱਸਿਆ ਉਸਦਾ ਸਹਾਰਾ ।
ਅਨੇਕਾਂ ਖਾਮੀਆਂ , ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਨੇ , ਤੇਰੇ ਦਾਮਨ 'ਚ ਸੈਂਆਂ ਮੋਰੀਆਂ ਨੇ ,
ਲਿਖੇਂਗਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਆਤਮ-ਕਥਾ ਤੂੰ , ਕਿ ਕੋਰਾ ਸੱਚ ਕਹਿਣਾ ਕਦ ਗਵਾਰਾ ।
No comments:
Post a Comment