ਕੁੱਝ ਗੂੰਗੇ ਤੇ ਕੁੱਝ ਬੋਲ਼ੇ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ।
ਕੱਖਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਨੇ ਹੌਲ਼ੇ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ।
ਕੋਹਾਂ ਦੇ ਦਾਈਏ ਬੰਨ੍ਹਣ ਨਾ ਚੱਲਣ ਦੋ ਕਦਮ ;
ਤੂੰ ਹੀ ਵੇਖ ਕਿੰਨੇ ਪੋਲੇ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ।
ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਸੁਕਰਾਤ ਨੂੰ ਫੇਰ ਇਹ ਮਾਤਮ ਕਰਨ ;
ਬਣਦੇ ਨੇ ਕਿੰਨੇਂ ਭੋਲ਼ੇ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ।
ਅਮਨਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਸੂਰਮੇਂ ਜਦ ਭਖ ਪਏ ਮੈਦਾਨ ;
ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਵਾਅ ਵਰੋਲੇ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ।
ਇਹ ਦਾਅਵਤਾਂ ਦੇ ਸਾਥੀ ਜਾਂ ਮੱਥੇ ਵਹੇ ਪਸੀਨਾ ;
ਲੱਗਦੇ ਨਾ ਫਿਰ ਇਹ ਕੋਲ਼ੇ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ ਦੇ ਲੋਕ ।
ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਾਕੀ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਆਸ ਰੱਖਾਂ ।
ਤੇਰੇ ਦਰ ਤੇ ਕਰਦੇ ਸਿਜਦੇ ਮੇਰੇ ਜਿਹੇ ਨੇ ਲੱਖਾਂ ।
ਸੁਕਰਾਤ ਪੀਤਾ ਹੋਣੈਂ ਕੇਰਾਂ ਹੀ ਜ਼ਹਿਰ ਪਿਆਲਾ ;
ਨਿੱਤ ਜ਼ਹਿਰ ਬੇਬਸੀ ਦਾ ਅਣਚਾਹਿਆਂ ਮੈਂ ਚੱਖਾਂ ।
ਜੇ ਪੋਟੇ ਘਸ ਗਏ ਨੇ ਕੀ ਦੋਸ਼ ਹੈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ;
ਬਹੁਤ ਔਸੀਆਂ ਨੇ ਪਾਈਆਂ ਮੇਰੇ ਨਿਮਾਣੇ ਹੱਥਾਂ ।
ਇੱਕ ਦੋ ਦਿਨ ਲਈ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਮੈਂ ਤੱਕਣੀਆਂ ਸੀ ਰਾਹਵਾਂ ;
ਹੁਣ ਬੰਦ ਹੋ ਹੋ ਜਾਵਣ ਆਪਣੇ ਹੀ ਆਪ ਅੱਖਾਂ ।
ਕਈ ਮਿਲਣੀਆਂ ਸੀ ਹੋਈਆਂ ਨਾ ਅੰਤ ਸੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ;
ਕਿੰਨੀਆਂ ਦੀ ਯਾਦ ਸਾਂਭੀ ਤੇਰੇ ਗਿਰਾਂ ਦੇ ਸੱਥਾਂ ।
ਇਉਂ ਨ੍ਹੇਰੀਆਂ ਸੀ ਆਈਆਂ ਬੂਟੇ ਹੀ ਪੁੱਟ ਗਏ ਨੇ ;
ਤੂੰ ਹੀ ਦੱਸ ਕਿੰਝ ਸੀ ਬਚਣਾ ਮੇਰੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਦੇ ਕੱਖਾਂ ।
No comments:
Post a Comment